U Južnoj Americi se koristi više od 1500 godina. U Japanu, decenijama unazad. Zvanične zdravstvene organizacije su u početku bile veoma rezervisane prema ovoj biljci, posebno u SAD i Evropi. Međutim, godine 2010., Evropska unija je odobrila slobodnu prodaju stevije, dok je u Sjedinjenim Američkim Državama dozvoljen kao dodatak ishrani. Razlog za ovoliku opreznost bili su rezultati eksperimenata sprovedenih na životinjama koji su, upotrebom stevije, po nekim navodima naštetili zdravlju eksperimentalnih životinja. Pojedine zemlje i danas ne dozvoljavaju upotrebu stevije upravo zbog različitih mišljenja stručnjaka o njenoj korisnosti i lekovitosti.
Koncentracija Stevia rebaudiana može biti čak 300 puta slađa od identične količine običnog šećera. Stevija se naviše koristi u različitim djetama koje imaju za cilj smanjivanje kalorijskog unosa ili uzimanje hrane sa niskim glikemijskim indeksom. Stevija je rod koji obuhvata 240 biljnih vrsta. Pripada porodici suncokreta, Asteraceae. Potiče iz tropskih predela zapadne Severne i Južne Amerike. Prvenstveno se gaji zbog svog slatkog lišća koje predstavlja zamenu za šećer tj. prirodni zaslađivač. Slatkoća stevijinih listova je dugotrsjna i znatno intenzivnija od slatkoće običnog belog šećera. Ipak, njeni ekstrakti u visokim koncentracijama mogu ostavljati čak i gorak ukus. Pored naziva pod kojim je nama poznata, ova biljka se u nekim krajevima jednostavno naziva slatki ili šećerni list.
Koristi se još od 16. veka za zaslađivanje pića i pripremu čaja. Neka istraživanja pokazuju da je najstarije poreklo o biljci zapisano na teritoriji Paragvaja i Brazila, ali da se danas uzgaja najviše u Japanu i Kini. Koristi se kao biljni dodatak i nenutritivni zaslađivač. Proizvodi od stevije, napravljeni od Reb baze, smatraju se sigurnim i za neke osetljivije grupe stanovništva, kao što su trudnice ili osobe koje imaju dijabetes. Stevijini proizvodi, prema raspoloživim podacima, retko izazivaju neželjene efekte, međutim, opreza nikad dosta kada su u pitanju različita stanja organizma ili pojedinih bolesti. Međutim, stručna javnost se slaže da je potrebno više istraživanja kako bi se došlo do eksplicitnih i konkretnih dokaza o pozitivnom uticaju stevije, posebno kada se govori o drugim delovima biljke iz kojih se takođe, dobija zaslađivač.
Za sada su dostupni prilično ograničeni laboratorijski dokazi da stevija može da pomogne u prevenciji ili borbi protiv karcinoma. Prema istraživanju iz 2012. godine, glikozid steviozid, koji se nalazi u ovoj biljci, može da pomogne u procesu odumiranja ćelija raka kod malignog oboljenja dojke. Steviozid takođe utiče na smanjenje nekih mitohondrijskih puteva koji pogoduju razvoju malignih ćelija. Istraživanje je dopunjeno 2013. godine, putem kojeg je utvrđeno da su mnogi derivati glikozida stevije toksični i štetni za specifične vrste leukemije, ćelijske linije raka pluća, želuca i dojke.
Stevija sadrži mnogo sterola i antioksidativnih jedinjenja, uključujući kempferol. Pojedinim studijama, ustanovljeno je da kempferol može da smanji rizik od nastanka raka pankreasa do 23%. Utvrđeno je takođe, da neki glikozidi u ekstraktu stevije proširuju krvne sudove. Mogu da povećaju izlučivanje natrijuma i stvaranje urina. Hrana i pića koji sadrže steviju, mogu da igraju važnu ulogu u smanjenju kalorija u ishrani dece. U današnje vreme, postoji mnogo prehrambenih proizvoda koji sadrže steviju prirodnog porekla: od preliva za salatu do grickalica. Ova alternativa omogućava deci da konzumiraju slatku hranu i piće bez unosa dodatnih kalorija, istovremeno smanjujući sadržaj šećera.
Zaslađivači na bazi stevije se koriste kao sastojak u brojnim prehrambenim proizvodima, kao što su: proizvodi od povrća, razni sosevi, jogurt, hleb, plodovi mora, bezalkoholna pića, žvakaće gume, kolači, sladoledi i bombone.
