Na području Evrope i Azije raste specifična biljka, poznata pod nazivom kozje noge. Pod ovim imenom, raspoznavana je od najranijih dana. Možda je najpoznatija kao biljka jednog od najvećih ruskih pravoslavnih svetaca, Sv. Serafima Sarovskog. Ovaj čudotvorac je uglavnom ishranu zasnivao na sedmolistu i živeo izolovano od ljudi. Kod nas, Aegopodium podagraria, poznat je i kao bazjan, regovača i jarčevac. Višegodišnja je zeljasta biljka, posebno popularna u nemačkoj i ruskoj kuhinji, gde listove u velikim količinama koriste za zelene čorbe verujući da čisti krv i vraća snagu. U Rusiji se od samlevenog lišća, zajedno sa drškama, pravi i neka vrsta ajvara.
U srednjevekovnom periodu, gajila se u manastirskim baštama i koristila kao obavezan i izuzetno blagotvoran dodatak raznim jelima. Zimi se osušen i samleven u prah stavlja u supe i različite vrste sosa. Sedmolist se razmnožava pomoću podzemnog puzećeg korenja, a može da naraste do jednog metra. Šuplja stabljika je uspravna i gola, a pri vrhu razgranata. Sedam jajolikih listova su kao lanac povezani i po njima je biljku lako prepoznati. Veoma su aromatični i ukusni dok su mladi. Imaju aromu sličnu našem peršunu i celeru. U 100 gr. listova, ima čak 80 mg vitamina C, što je 20 puta više nego u limunu, između 8 i 14 mg karotina (vitamina A), raznih minerala i drugih korisnih sastojaka. U kulinarstvu se priprema kao španat ili dodatak salatama i supama. Može da se dinsta ili stavlja u čorbe i variva. Jela od ove biljke olakšavaju rad želuca, i sprečavaju upale organa za varenje.
Sedmolist je vrlo invazivna biljka koja voli senovita i vlažna mesta listopadnih šuma. Nije dobrodošla u vrtovima i baštama jer ju je teško iskoreniti. Međutim, zbog širokog opusa lekovitosti, postoje mesta gde se čak i uzgaja. Jedan je od najboljih prirodnih izvora vitamina C, sadrži jabučnu i limunsku kiselinu. Bogata je manganom, bakrom i gvožđem, a ne zaostaje ni sa znatnim količinama pektina, eteričnih ulja, kumarina, kalcijuma i karotena. Sadrži i korisne bioaktivne supstance koji pomažu kod procesa lečenja anemije.
Aegopodium podagraria je biljka koju mnogi ne vole da vide u svojim vrtovima i baštama. Smatra se korovom koji zagušuje sve oko sebe. Voli zemljišta puna azota i humusa. Odgovara mu polusenka oko voćki. Svojim dugim korenjem, koje ide u svim smerovima, stvara guste pokrove zbog čega može doći do odumiranja višegodišnjih biljaka, pa čak i niskih zimzelenih i listopadnih grmova. U knjizi „Vrtlarski trikovi iz starih vremena“ Andree Kern, postoji detaljan tekst o problemima koje ova biljka može da izazove. U knjizi je čak nazvana i drumskim razbojnikom.
U prošlosti su se povrtlari borili protiv biljke tako što su dve-tri godine, tokom jesenjih meseci, prekrivali balegom pomešanom sa slamom površine zarasle sedmolistom. Površine bi bile prekrivene od 10 do 20 cm zemlje. U proleće, ovo brzo i gusto rastuće bilje, sejalo se brzo, slično kao repa ili poljska gorušica. Isti učinak, postiže se i sa dva do tri sloja debljeg kartona, koji se optereti 20 do 30 cm debelim slojem povrtnih otpadaka, pokošene trave ili neke druge vrste malča.
Mladi listovi su ukusni i jestivi i u sirovom, ali i kuvanom obliku. Suvi listovi se koriste za pripremu čaja, u kozmetici i kulinarstvu, ali i kao dodatak ishrani (prah suvih listova može da se doda u smuti i druge obroke). Po lekovitosti, poznat je vekovima. Tradicionalno se koristi kod problema sa probavom kao što su nadutost, gasovi i nervoza želuca. Pokazao se kao efikasno sredstvo u borbi protiv gihta i reume, kao i za ublažavanje bolova i bolju pokretljivost zglobova, zdravlje očiju i bubrega. Blagotvorno deluje i na kožu: smiruje nadraženost i upale, a kožu čini glatkom i sjajnom.
Pobeda-info
