Mnoge znamenite žene Novog Sada nisu svojim rođenjem dobile status Novosađanke, ali su svojim radom i ugledom svakako zaslužile da se nađu među zaslužnim građankama Novog Sada. Iako su neke od njih provele ceo život u ovom gradu, mnoge počivaju u drugim gradovima, daleko od mesta gde su ostvarile san. Ovu kolumnu posvećujemo upravo svima njima, jer su za nas podjednako važne žene koje su rođene u Novom Sadu kao i one koje su u njega došle i sa sobom donele sve svoje vrednosti koje su nastavile da razvijaju u ovom gradu. Danas pišemo priču o Milevi Simić.
Za pedagošku i književnu delatnost, Mileva Simić (1859-1946), bila je odlikovana priznanjima obe srpske vladarske porodice i to Ordenom kraljeva Doma I stepena (Obrenovići), i Ordenom Svetog Save IV stepena (Karađorđevići). Novosadska i vojvođanska javnost joj je blagodarnost i poštovanje pokazala 1938., kada je u organizaciji Matice naprednih žena svečano obeležen njen osamdeseti rođendan.
Rođena je u Novom Sadu, u porodici akademskog slikara Pavla Simića i Jelisavete Jovšić, kćeri Grigorija Jovšića, novosadskog advokata i jedno vreme gradonačelnika Novog Sada. Mileva Simić je kao dvanaestogodišnjakinja uspela da, i pored formalnih prepreka (neodgovarajuća dob), upiše Učiteljsku školu u Somboru. Kao petnaestogodišnjakinja, angažovana je za nastavnicu u novosadskoj Srpskoj višoj devojačkoj školi, a kao sedamnaestogodišnjakinja je, posle očeve smrti, preuzela brigu o majci, braći i sestri. Više od tri decenije je bila nastavnica, najpre Srpske više devojačke škole u Novom Sadu (predavala je domaćinstvo, pedagogiju, ručni rad, pouke o zdravlju, crtanje, gimnastiku i nemački jezik), a nekoliko godina posle Prvog svetskog rata, i Državne građanske škole u istom gradu. Autorka je udžbenika za devojačke škole Kućarstvo i Pedagogija, nekoliko objavljenih radova o vaspitanju ženske dece i stručnih i korisnih pedagoških i opšteobrazovnih tekstova namenjenih mladim majkama i ženskom svetu.
Njene pozorišne igre za decu, inspirisane i posvećene njenim učenicama, izvođene su širom Vojvodine. Provela je nekoliko Hajneovih i Geteovih stihova, pripovetke Paula Hajzea, Leopolda fon Saher-Mazoha, Jokaija Mira i drugih, i napisala je preko četrdeset pripovedaka koje su objavljene u listovima i časopisima na srpskom jeziku od kraja XIX do prvih decenija XX veka. Bila je poznata po kratkoj formi književnih tekstova koji su objavljeni u dnevnim listovima i mesečnim časopisima. To ilustruju njeni radovi u Braniku i Ženskom svetu. Njeni ambiciozniji književni radovi objavljeni su u Stražilovu, Dragomilju, Godišnjaku Matice srpske. Njene pripovetke i novele nastajale su u eri romantizma i realizma, na podlozi onog vojvođanskog multilingvalnog evropski orijentisanog sveta koji je u srpsku književnost uveo Jakov Ignjatović.
Obilazeći Srem, Banat i naročito Bačku, tokom tri decenije je sakupila zadivljujući broj narodnih pesama koje su žene stvarale i kao zbirku Srpske narodne ženske pesme (Rojtanske pesme) ih, pre početka Prvog svetskog rata, predala Matici Srpskoj. Knjiga je trebalo da bude izdata u ediciji Knjige Matice Srpske, ali ne samo da se to nije desilo, već je u Rukopisnom odeljenju Matice srpske delo izgubljeno.
Književni odbor Matice srpske je 1940. književnicu preporučio Književnom savetu za članicu, obrazlažući taj predlog i značajem zbirke koja je tada još ležala u rukopisu. Zahvaljujući prepisu sačuvanom u porodičnoj arhivi i Mariji Kleut koja je delo pripremila za štampu, Rojtanske pesme su objavljivane u Novom Sadu više od sto godina pošto su ušle u Maticu srpsku.
Iskustvo Mileve Simić u našu književnost na velika vrata uvodi žene koje su zarađivale pišući i to na nekoliko planova: prevođenjem, objavljivanjem priča, pripovetki i novela u periodici, objavljivanjem dečjih gluma, u poslu sa udžbenicima, a zabeleženo je da je, na književnom konkursu Matice srpske, dobila 200 kruna za šaljivu igru u jednom činu Retka sreća. Danas, njoj u čast, jedna ulica u Novom Sadu, u naselju Slana bara, nosi njeno ime. Mileva Simić je živela i umrla u Grčkoškolskoj ulici, u kući koja se danas nalazi na broju 10. Sahranjena je na Almaškom groblju i njen grob je zaštićeno kulturno dobro. Na kući gde je Mileva neko vreme živela sa ocem, postavljena je spomen-ploča koja svedoči o tome da je u kući živeo njen otac Pavle Simić. Mileva se ne spominje, što će se svakako dopuniti postavljanjem nove spomen-ploče. Predlog je da se ona postavi na kući u Temerinskoj broj 21.
Tekst preuzet iz knjige, Ženska imena Novog Sada
Turistička organizacija Grada Novog Sada
