Mnoge znamenite žene Novog Sada nisu svojim rođenjem dobile status Novosađanke, ali su svojim radom i ugledom svakako zaslužile da se nađu među zaslužnim građankama Novog Sada. Iako su neke od njih provele ceo život u ovom gradu, mnoge počivaju u drugim gradovima, daleko od mesta gde su ostvarile san. Ovu kolumnu posvećujemo upravo svima njima, jer su za nas podjednako važne žene koje su rođene u Novom Sadu kao i one koje su u njega došle i sa sobom donele sve svoje vrednosti koje su nastavile da razvijaju u ovom gradu. Danas pišemo priču o dr Ani Cimer.
Rođena u Aradu, u Transivaniji, pre Drugog svetkog rata, radila je jedno vreme kao lekarka u Segedinu, kao asistentkinja Alberta Sentđerđija, pronalazača vitamina C i dobitnika Nobelove nagrade za medicinu 1937. Dr Ana Cimer (1906-1967), u tom periodu, objavljivala je naučne radove u stručnim časopisima, ali je isto tako proučavala i sakupljala podatke o narodnom lečenju. Ono što sada može da se konstatuje je da je pripadala grupi istraživača kojima je bio otvoren prostor vodećih naučno-istraživačkih i obrazovnih institucija u Mađarskoj u vreme kada je to bio naučni prostor svetskog značaja: Teoretski institut u Segedinu, Farmakološki institut u Debrecinu, Bakteriološki institut u Segedinu i Državni higijenski zavod u Budimpešti. Ovome treba dodati i podatak koji je navela u Anketnom listu za lekare i apotekare: da je rukovodila bakteriološkim stanicama u Koložvaru (Klužu) i Novom Sadu. Naš grad postaje njen dom prvi put 1943., a zatim i odmah posle oslobođenja, kada započinje lekarsku karijeru, prvo u Bolnici za plućne bolesti na Iriškom vencu, a zatim u Dispanzeru za plućne bolesti u Majevičkoj ulici, gde je bila na čelu Bakteriološkog odeljenja.
Od 1950. godine, bila je gotovo sasvim paralizovana, ali je ipak uspevala da odlazi na posao, ne propuštajući svoje obaveze koje su podrazumevale korišćenje mikroskopa.
Ana Cimer je poznavala rumunsku književnost od Mihai Beniuca do Mihaila Sadoveanua, a pisala je i o književnosti Alberta Kamija, Marsela Emea, ali i o Henriju Tomasu, spisateljici i slikarki bez ruku i stopala Denis Legri, švajcarskoj spisateljici Klaris Fransijon, pesniku Afrike Leopoldu Sengoru, ponešto o uticaju Serena Kjerkegora i Žan-Pol Sartra na francusku omladinu, o Lajošu Zilahiju, švajcarsko-francuskom pesniku i propovedaču Blezu Sadraru, Fridrihu Direnmatu, rumunskom književniku Marinu Predi i drugima. Može se reći da je sredinom XX veka, bila deo književnog života Vojvodine, neposredno preko objavljenih prevoda, kritičkih i polemičkih tekstova, posredno preko neformalnog književnog salona koji je postojao u njenom stanu i preko prepiski sa mnogim mađarskim književnicima.
Nažalost, zanimljiva i vredna prepiska sa mnogim ličnostima mađarske kulture u Vojvodini i severno od nje, uključujući i pismo Sentđerđija, spaljena su prema njenoj izričitoj želji. Značajan je i njen prevodilački rad. Između ostalog, sa francuskog je na mađarski jezik prevela novele Marsela Emea i Malog princa Antoana de Sent Egziperija. U Novom Sadu je naučila srpski jezik tako da je mogla da prati savremenu književnu produkciju na mađarskom, rumunskom i srpskom jeziku. Svoje književne i radove iz etnologije, objavljivala je u časopisima Lumina, Hid i omladinkim časopisima. Etnološki zapisi uz njen prevodilački i publicistički rad, uvrstiće je u Istoriju književnosti jugoslovenskih Mađara Imrea Borija, i Jugoslovenski mađarski književni leksikon Lasla Gerolda.
O njenom privatnom životu se malo zna. Bila je udovica dr Gres Bele. Nije imala dece. Kako je porodica odbila da brine o njoj, bolesno i teško pokretnoj, tu obavezu je preuzela porodica Bence. Bolesna i usamljena, Ana je umrla u 61. godini. Sahranjena je na Katoličkom groblju. Danas je teško pronaći njen grob. Nema obeležje niti ulicu u Novom Sadu. Predlog je da se na zgradi Dispanzera u Majevičkoj ulici postavi spomen-obeležje koje će podsećati na ovu značajnu lekarku i književnicu Anu Cimer.
Tekst preuzet iz knjige, Ženska imena Novog Sada
Turistička organizacija Grada Novog Sada
