Korpus pravoslavnih manastira na Fruškoj gori čine: Krušedol, Grgeteg, Staro i Novo Hopovo, Vrdnik, Jazak, Velika Remeta, Mala Remeta, Beočin, Rakovac, Đipša, Privina glava, Kuveždin, Petkovica, Bešenovo i Šišatovac. Oni su neprocenjivo blago srpske kulturne i duhovne baštine, i najvrednije spomeničko blago Fruške Gore. Podaci o manastirima prikupljani su od fruškogorskog monaštva tokom terenskog istraživanja obavljenog u maju, junu i avgustu 2022. godine. Sistematsko i kritičko istraživanje pravoslavnih fruškogorskih manastira, koje je započeto krajem 18. veka knjigom o manastiru Fenek čiji je autor arhimandrit Vićentije Rakić, traje do današnjih dana. Ovi svedoci vekova stradanja i uzdizanja srpskog naroda predstavljaju mesta vere, duhovnosti i mesta nove lepote koja su nezaobilazni deo turističkih itinerera i pokloničkih putovanja. Danas Vam poklanjamo priču o manastiru Petkovica čija je crkva posvećena Sv.Petki.
Predanje kaže da je manastir Petkovicu, u prvoj polovini 16. veka, podigla Jelena, udovica despota Stefana Štiljanovića, kao zadužbinu u kojoj se zamonašila. Prvi pisani podatak koji govori o starosti manastira je godina njegovog živopisanja – 1588, zabeležena na zidu hrama. Postoji i saznanje da je u 17. veku, u vreme vladavine osmanskih Turaka Sremom, Sinan beg hteo da poruši opustele manastire Petkovicu i Kuveždin i da građevinski materijal iskoristi za zidanje svog prebivališta u Sremskoj Mitrovici. Patrijarh srpski Pajsije je novcem uspeo da spreči taj naum i sačuva manastire. Zna se i da je od sredine 18. veka Petkovica bila metoh manastira Šišatovac, da je manastirska crkva imala ikonostas i crkveni inventar kao što su ikone, odežde i knjige. U vekovima koji će uslediti, istorijske prilike su uticale na promenu stanja manastirskih građevina i imovine, ali ispostaviće se da je, u odnosu na ostale fruškogorske manastire, crkva manastira Petkovica u najvećoj meri sačuvala prvobitni izgled.
Dvadesetih godina 20. veka, manastir je bio dugo napušten i zbog nebrige urušen. Njegova sveobuhvatna obnova započela je početkom 21. veka, dolaskom igumanije Antonine. Manastirski konaci su novijeg datuma. Izgrađeni su paraklis Sv. Fotine sa Jakovljevim bunarom i prodavnica suvenira, a na izvoru Sv.Petke gradi se kapela posvećena Sv.Petki i Mariji Magdaleni. Na manastirskom imanju je i poribljeno jezero. Zidno slikarstvo manastirske crkve delo je trojice žičkih monaha s kraja 16. veka, iz vremena igumana Akakija. Živopis, neosporno velike vrednosti, reprezent je kasne srednjovekovne crkvene umetnosti, očuvane u Fruškoj gori zahvaljujući nikad prekinutim kulturnim vezama sa središnjim srpskim teritorijama. Po lepoti se ističe deo zidnog živopisa u oltarskoj poluapsidi, na kojem je prikazana Bogorodica sa Hristom i arhanđelima Mihailom i Gavrilom.
Ikonostas iz prve polovine 18. veka, koji je manastiru darovao Milenko Vučković, uništen je tokom Drugog svetskog rata. Sačuvan je krst sa ikonostasa (sada u Muzeju crkvene umetnosti u Sremskoj Mitrovici) i dve ikone (sada u Muzeju Srpske pravoslavne crkve u Beogradu). Savremeni ikonostas iz druge decenije 21. veka rezbario je Milorad Jovančić, a oslikala ga je Borka Jovančić. Pored hramovne slave, u manastiru se slavi Nedelja Mironosnica (treća nedelja od Vaskrsa) i Nedelja žene Samarjanke (peta nedelja od Vaskrsa). Susret Isusa sa Samarjankom (u pravoslavnoj tradiciji Fotina) kod Jakovljevog bunara, zabeležen u jevanđelju po Jovanu, u manastiru ima veliki značaj.
Tekst preuzet iz knjige,
Manastiri duhovno blago Fruške gore
Turistička organizacija Grada Novog Sada
